Vadiniz ayrık otları için sandığınız kadar geniş mi?

İşin gerçeği şu ki bir kere taviz verilince gerisi çorap söküğü gibi geliyor, yollar bir bir açılıyor ve zaman içinde benliklerde büyük boşluklar oluşuyor.

Bana neler oluyor bilmem? Sanki büyüdükçe küçülüyormuşum gibi geliyor. Ben ki yaşım küçükken, çocuklar için anlamlı olan şeyleri fazla önemsemezken şimdi büyüklerin çocukça bulduğu şeylere büyük anlamlar yüklemeye başladım. Belki biraz komik kaçacak ama artık masalları çok önemsiyorum! Evet, masal deyip geçmeyin. Doğru seçilmiş masallar, çocukların sosyal gelişimi için ne kadar da önemliymiş!

Şimdi anlıyorum yurtdışındaki birçok ünlünün -kariyerinin en parlak noktasında yapacak onca şey varken- masal kitabı yazmasının sebebini; meğerse bulundukları noktaya gelebilmek için edindikleri tecrübeleri, masalların içinde mesajlar vererek çocuklara aktarıyorlarmış!

Masalların sırrını keşfetmenin ardından, nerede çocuklara yönelik bir program olsa ya da hikâye okunsa pür dikkat takip eder oldum. Gerçekten de bilinçli bir şekilde kurgulandığında; hayatın gerçekleri büyük bir ustalıkla bu faaliyetlere işlenebiliyor ve verilmek istenen mesajdan alınan dersler, örneklemelerle zihinlere kazınıp yaşamla özdeşleşebiliyor. Hatta bırakın çocukları, biz yetişkinler için bile öğrenecek o kadar çok şey var ki masallardan!

Bilir misiniz 'Kocaman bir vadi varmış; bu güzel bölgeye büyük bir çınar hakimmiş. Çınarın yemyeşil yaprakları öylesine güzel görünüyormuş ve çınar o vadide öylesine mutluymuş ki dallarına kuşlar konar, etrafında kelebekler uçuşurmuş.' diye geçer masalın birinde. Bir gün küçük bir ayrık otu gelmiş çınarın yanına ve yalvarmaya başlamış: 'Benim gidecek hiçbir yerim yok. Sen ulu bir çınarsın. Ne olur, bana bu güzel vadinde ufacık bir yer açar mısın?' Çınar kendinden oldukça emin ve mağrur bir tavırla; 'Tabii ki olur, senden bana ne zarar gelebilir ki nihayetinde küçücük bir otsun. Burada yaşayabilirsin.' demiş ve ona fazla aldırış etmeden yaşantısına devam etmiş. Aradan geçen zamanla birlikte ayrık otu hızla yayılmaya başlamış. Öyle ki günün birinde tüm vadiyi kaplamış. Bu durumda o mağrur çınar her geçen gün daha az beslenmiş ve en sonunda bir zamanlar hâkim olduğu toprakları ayrık otuna bırakarak kuruyup gitmiş…

Hadi bakalım biraz düşünelim küçük ayrık otu misali verdiğimiz tavizlerin ardından karakterimizde açılan gedikleri. 'Ben bugüne kadar hep doğru olanı yaptım, bir kereliğine ödün versem ne olacak ki' diye düştüğümüz yanılgıları.

İşin gerçeği şu ki bir kere taviz verilince gerisi çorap söküğü gibi geliyor, yollar bir bir açılıyor ve zaman içinde benliklerde büyük boşluklar oluşuyor.

Nedense günlük yaşantımızın her alanında ödün vermemiz isteniyor bizden. Sigara içmeyen bir kişinin yanında sigara içen kişi, içmeyenin sağlığından taviz istiyor; trafikte anlamsız yere yolu kapatan kişi yolda kalanlardan taviz istiyor, inandığı şekilde yaşamak isteyen insandan taviz isteniyor… 'Hadi hoşgörülü olayım, kimseyi kırmayayım' derken bir gün bir bakıyorsunuz ki dört yanınız sizden beklentisi olan insanlarla dolmuş ve kendi kişiliğiniz, değerleriniz delik deşik edilmiş!

En önemli noktalardan biri de yapılan işten ödün vermemek çünkü işini istismar ettiren kişi, endirekt yolla kendisini istismar ettiriyor demektir ve istismarın sonu yoktur hatta belli bir noktadan sonra teslimiyeti gerektirebilir.

Peki, bir kere taviz isteyenlere ipler kaptırılıp mağdur duruma düşüldüyse ve pişmanlık duyuluyorsa ne yapılmalı?

Bence bütün yollar açıldığı biçimde kapanır. Bu durumda mağdur olan kişi kendisini toparlayıp, ruhuna ve bedenine sahip çıkarak, açılan boşlukları sabırla, umutla sıvamalı ve de en sonunda sağlam bir set çekmeli ki suyun akışı tersine çevrilsin!

Tabii en güzeli bu durumlara hiç düşmemek. En iyisi sizden ödün vermeniz istendiğinde -işinizden ya da değerlerinizden- bir daha düşünün; vadiniz ayrık otları için sandığınız kadar geniş mi?