Hayatın Türküsü

Duygular o kadar yoğunmuş ki, çekilen çileler insanların yüzüne değil dağlara, taşlara açılabilmiş. Bazen de dağlar düşmanımıza yataklık ettiği için kızmışız onlara! 

Yolculuk yapmak, hayatta en çok sevdiğim şeylerin başında gelir. Ama yolculuktan kastım, edilgen olanı; yani güzergahı ben belirlememeliyim ve arabayı kullanan kişi ben olmamalıyım. Böylelikle yolculuk esnasında camdan dışarı bakıp, içinde bulunduğum anla ilgili tasa duymadan derin düşüncelere dalabilirim ve sadece yola odaklanıp, geride bıraktığım mesafeler gibi kafamdaki sıkıntıları da geride bırakırcasına karayolu hipnozuna girerim, bu yöntem de bir nevi terapi gibi gelir bana.

Yine şehirlerarası bir yolculuktayım. Etrafımı çepeçevre saran dağlar, camın arka yüzünden canlı kartpostal görevi görüyorlar; birbiri ardına dizilmişler, yer yer karlı görüntüleri ve eteklerindeki sisle ne kadar da heybetliler…

Dağlar; insandan, şehirden uzak duran tabiat parçaları gibi görünseler de yaşantımıza öylesine dalmışlar ki şarkılarımıza, türkülerimize bile girmişler. Kimi kızmış, acısını haykırarak ‘Dağlar seni delik deşik ederim… dumanlı dağlar’ demiş; kimi hasretle kavrularak yalvarmış ‘Dağlar dağlar, kurban olam yol ver geçem’ demiş; kimi de ‘Dağlar haralı, açma yaramı, perişanım ben’ diye derdini onlarla paylaşmış. Duygular o kadar yoğunmuş ki çekilen çileler insan yüzüne değil, dağlara taşlara açılabilmiş. Nedense insan, içinde bulunduğu sıkıntının büyüklüğü ile dağların tabiattaki yüceliğini özdeşleştirmiş ve onları kendisine muhatap (almış)görmüş!

Zaman zaman dağlar, hayattan kaçanlara sığınak olmuş; insanlar gerçeklerden kopmak için dağa çıkmışlar ya da çıkartılmışlar. Ama bir çıkıldı mı inmek zormuş, hele bölücü unsurlar da girdiyse bu kaçışın içine…

Bazen de dağlar en kanlı çatışmalara sahne olmuş, düşmanımıza yataklık ettiği için kızmışız onlara!

Şimdi bana ‘Ne güzel; yoldan, türküden bahsediyorken bu konu da nereden çıktı?’ diye kızabilirsiniz, kızmakta da haklısınız; çünkü bıçak sırtı bir konuya değindiğimin farkındayım. Tabii ki ucu yedi düvele uzanan bir mücadelede bölücü unsurları sadece duygusal bir yaklaşımla irdelemek hatadır; ama bu konudaki naçizane fikrimi sizlerle paylaşmak istiyorum. İçinde insan olan bir problemi, insanı insan yapan değerleri görmezden gelerek çözmeye çalışmak da yetersiz bir yaklaşımdır. Dünyanın her yerinde insan insandır; Hindistan’a da gitseniz Kutuplar’a da gitseniz ağaç aynı ağaç, toprak aynı toprak, insan aynı insandır, duygular aynıdır; yapılan tüm yanlışlara rağmen herkesin affedilmeye ve kendisine el uzatılmasına ihtiyacı vardır. Affedilmek için bile önce affetmek gerekir. Yıllarca dünyaya meydan okuyan, kimyasal bombalarla toplu ölümlere sebep olan, en yakın akrabalarını bile gözünü kırpmadan gözden çıkarabilen Saddam’ın baskıya, korkuya prim vermeyen dil bağının nasıl çözüldüğünü biliyor musunuz? Şaşıracaksınız; ama kahve sohbetleriyle başlayan dertleşmelerle!

Aksiyon’da yazmaya başladığımın ikinci haftasında bir teröristin itiraflarına yer vermiştim. Geçmişte yaptıklarından dolayı pişmanlık duyan, uzun bir kararsızlık periyodundan sonra devlete sığınan teröristin, dağdaki arkadaşlarına gönderdiği mesaj şuydu: “Gelin, vazgeçin bu yoldan, sandığınız gibi değil, devletin sağladığı imkanlar çok iyi…”

Gün geçmiyor ki benzer haberlerle karşılaşmayalım; örneğin geçtiğimiz günlerde çocukları zorla dağa çıkartılan annenin, bir gazetede yayımlanan mektubunun içeriği, kendisinin durumundaki birçok ebeveyne emsal niteliğindeydi. Acılı anne, baskıya tabi tutularak bölücü faaliyetlere bulaştırılan evlatları için, devletten yardım diliyordu.

İçinde bulunduğumuz koşullar itibariyle ‘dağdan indirme-eve dönüş’ projesinin (belki birtakım değişiklikler yapılarak) tekrar gündeme gelmesini, teröre bulaşmış olmakla birlikte pişmanlık duyanlar adına bir kurtuluş yolu olarak görüyorum. İnşallah bu yolda başarı elde edilir; çünkü onların kurtuluşu bir anlamda bizim kurtuluşumuz demektir.